Sıcak bir Temmuz günüydü.Teyzem, Özden ve beni bir heyecan fırtınası tutmuştu. Evimize yeni gelecek minik misafiri bekliyorduk. 7 yaşındaydım ben, teyzemse 15. O küçücük haliyle birde bize pilav yapmıştı teyzoş. Sabırsızlanıyorduk. Akşam üzerine doğru kapı çalındı ve beklenen misafir geldi. Bembeyaz yumuk yumuk bir bebek. Başına üşüşmüştük nasıl birşey diye :) Devamlı uyuyordu. Elleri ve ayakları mordu.
"Anneeee neden kardeşimin elleri ve ayakları değişik renk oldu???" ........
"Kızım onlar mürekkep el ve ayak izini aldılar".
Temizlememişler hastanede, nerden bilelim avuçlarının içi ve ayağının rengi öyle doğdu sanmıştık :)
Uyansın diye Özden'le başında bekliyorduk, gözleri de mi yoktu bu çocuğun ne hiç açmıyordu gözlerini :)
Sonunda anlaşıldı, ilk günler pek yorgundu yavrucak, sonunda açılacaktı hem de ne açılma. En güzel gözlümüz olarak evimize taht kuracaktı. Evimizin nuru Öznur'u. Evimizin küçücüğü.
Şimdi mi ? Büyüdü de kendinden de güzel İpek gibi bir kız annesi oldu. Pin It
Canım ablacım öyle güzel yazmışsın ki ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.. Sizi çok ama çok Seviyorum iyiki varsınız.. ,
YanıtlaSilipektoşum da kucağımda şuan hatta o yazmak istedi ben parmaklarını tutup bastırıyo rum tuşlara :)